Magnús Einarsson

Og ég sem hélt að erkihimbriminn hann Magnús Einarsson á Rás2 væri búinn að sýna allri heimsbyggðinni hversu mikill grasasni hann væri, þ.e. að það væri ekkert meira til að sýna. En hann toppaði sjálfan sig margfalt í morgun. Byrjaði á því að spila lag sem búið er að vera í spilun á Rás2 í tvo mánuði. Þegar lagið "Your love alone is not enough" kláraðist tilkynnti hann að þarna hefði hljómsveitin Manic Street Preachers flutt ásamt söngkonu sem hann kynni nú bara engin frekari deili á. Fyrir utan það að lagið hefur verið í spilun þetta lengi og hljómsveitin hefur alltaf verið kynnt ásamt söngkonunni, nafngreindri að sjálfsögðu, hélt ég einfaldlega að allir vissu hver Nina Persson úr The Cardigans væri. Hún hefur allavega hingað til verið talin með nokkuð sérstæða rödd og auðþekkjanlega. En hann náði nú samt ekki að átta sig á hver þetta væri.

Þetta undirstrikar allt sem ég hef verið að ræða og skrifa um Magnús Einarsson. Hann er engan veginn hæfur í þetta starf þar sem hann fylgist engan veginn nógu vel með og kynnir sér lög og flytjendur aldrei nógu vel. Nema ef eitthvað verksmiðjuframleitt köntrí frá Bandaríkjunum er í spilun. Þá getur hann frætt hlustendur óendanlega um einhverja ómerkilegustu tónlistarstefnu og ómerkilegustu tónlistarmenn heims. Auk þess er ást hans á Macy Gray þessa dagana óendanleg en hún var einmitt að senda frá sér eitthvað alversta efni sem hún hefur sett saman. Þá er hann gríðarlega hrifinn af öllum coverum og remixum, sérstaklega ef þau er mjög léleg. Spilaði út í eitt fyrir stuttu alveg vonlaust remix af Doors laginu Riders on the storm og virtist mjög hrifinn, þó hann væri sá eini á Rás2 sem spilaði það. Svo er eitthvað helvítis köntrí cover af Honky tonk woman sem hann spilar ósjaldan. Fari það í helvíti. 

Til að undirstrika að hann fylgist ekki með má nefna að hann tilkynnti í morgun að Dúndurfréttir og Sinfó væru með tónleika um helgina, þótt það sé búið að auglýsa alla vikuna og ræða mikið á Rás2 að tónleikarnir fari fram í kvöld (fimmtudagskvöld) og á morgun. Í kvöld er ekki um helgina og varla annað kvöld heldur.

Ég hef kannski lítinn rétt á því að vera að skíta yfir menn á almannafæri en þessi maður stjórnar því á hvað ég hlusta alla virka morgna og mér finnst ég að ég megi hafa eitthvað að segja um það, þó það sem ég segi hafi í raun ekkert að segja.

Veriði sæl.

Sinfóníudúndur

Er maður gjörsamlega að skíta á sig að vera ekki að fara á tónleikana með Dúndurfréttum og Sinfó?

Hammondhátíð

Hammondhátíð á Djúpavogi er lokið og er það mál manna að sérstaklega vel hafi tekist til þetta árið. Drottning Karls Jóhanns Sighvatssonar var að sjálfsögðu í aðalhlutverki og fékk svo sannarlega að vinna fyrir kaupinu í þetta sinn enda var hún nánast stanslaust í notkun frá fimmtudagskvöldi fram að hádegi á sunnudegi en þá lauk sjómannadagsmessu í Djúpavogskirkju. 

Heimamenn sáu um að skemmta fólki á fimmtudagskvöldinu á Hótel Framtíð og tókst það kvöld sérstaklega vel og ungir sem aldnir sýndu snilli sína á hljóðfærin undir traustum hammondleik herra Hammonds Djúpavogs, Svavars Sigurðssonar. Á annað hundrað manns mættu og stemmningin var frábær.

Föstudagskvöldið var undirlagt blúshundum að austan en Mæðusveitin Sigurbjörn (skipuð þremur Sigurðum og einum Birni) frá Hornafirði og Blúsbrot Garðars Harðar sáu um að svala þorsta blúsþyrstra tónleikagesta og tókst vel upp. Að öllum öðrum ólöstuðum er óhætt að fullyrða að gítarsnillingurinn Jón Hilmar Kárason í Blúsbroti Garðars hafi stolið senunni enda er hann gítarleikari á heimsmælikvarða. Mætingin var ágæt, 70-80 manns.

Á laugardeginum var hátíðin svo flutt í Íþróttamiðstöð Djúpavogs þar sem Egill Egilsson, þúsundþjalasmiður, var búinn að koma upp stórglæsilegu sviði. Landslið tónlistarmanna var mætt á Djúpavog til að sýna listir sínar og er óhætt að fullyrða að fáir hafi verið sviknir því tónleikarnir voru frábærir. Eðvald Lárusson og Halldór Bragason sáu um gítarleik, gítarleikarinn Guðmundur Pétursson sá um bassaleik, Ásgeir Óskarsson trommaði og Jakob Frímann Magnússon þandi Drottninguna. En flestra augu beindust að söngkonu sem Jakob Frímann kaus að kalla "5 karlmanna ígildi" og átti þar við Andreu Gylfadóttur sem án nokkurs vafa er ein af færustu söngkonum Evrópu en hún sá til þess að tónleikagestir, sem voru tæplega 200 talsins, færu út með nokkur kíló af gæsahúð.

Svavar Sigurðsson, Herra Hammond, á mikinn heiður skilinn fyrir einstaklega óeigingjarnt starf við að koma hátíð sem þessari á laggirnar og mega Djúpavogsbúar vera stoltir af honum og framtaki sem þessu. Menn eins og Svavar eru nauðsynlegir hverju byggðarlagi og nú þýðir lítið annað en að byrja að hlakka til næstu Hammondhátíðar. Eru Mezzoforte ekki á lausu?